Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία ευρύτατη κρίση, πνευματική, ηθική, οικονομική, μα πάνω από όλα κρίση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο άνθρωπος έχει ξεχάσει ότι αν κάτι τον διαφοροποιεί σαν πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη είναι η ικανότητά του να δημιουργεί και να αντιλαμβάνεται. Δηλαδή το ίδιο το δίπολο της τέχνης, δημιουργία και αντίληψη. Αφενός, κάποιος πρέπει να «χτίσει» ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα και αφετέρου, κάποιος πρέπει να το αντιληφθεί ως τέτοιο.
Σε μία εποχή και σε μία χώρα όπου η τέχνη θεωρείται πολυτέλεια, κάτι έξω από εμάς, οι ανάγκες μας ως δημιουργοί μεγιστοποιήθηκαν και διψάμε για συνεργασία και αφορμές για αυριανά όνειρα και έργα. Μα πιο πολύ από όλα διψάμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: κατά πόσο αξίζει ένας δημιουργός-άνθρωπος να κάνει το πρώτο βήμα στο μόνιμο άγχος του να υπερασπίσει το δικαίωμα του να μιλάει ακόμα και να αποδεικνύει ότι το έργο του δεν είναι μία πολυτέλεια, αλλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και των ανθρώπινων κοινοτήτων.
Το πρώτο βήμα
«Under conditions of tyranny it is far easier to act than to think» Hannah Arendt
Τα λόγια αυτά της Arendt υπήρξαν η αφορμή και η σπίθα για το ταξίδι αυτής της ερευνητικής διαδρομής. Κατά τη γνώμη μας ο κάθε καλλιτέχνης οφείλει να ξεπεράσει την ανασφάλεια που του γεννάει το άγχος της έκθεσης και να πάρει το πρώτο βήμα. Γιατί τότε μόνο θα ακολουθήσουν κι άλλα και θα σχηματιστεί μια διαδρομή από αποτυπώματα, που θα επηρεάσουν, θα αφυπνίσουν και θα ενεργοποιήσουν τα βήματα κάποιου άλλου. Η ομάδα καλείται με άλλα λόγια να αποδείξει το αυτονόητο. Πώς δηλαδή εκείνη κατόρθωσε να δημιουργήσει μία παράσταση από το μηδέν και πώς θα κινητοποιήσει κι άλλους προς αυτή την κατεύθυνση.
Πάνω λοιπόν στην ιδέα της σπουδαιότητας του πρώτου βήματος και το πώς αυτό γίνεται αφορμή αλλά και προϋπόθεση για όνειρα και για τη δημιουργία μιας ολόκληρης διαδρομής από αποτυπώματα, στηρίζεται το προτεινόμενο πρότζεκτ.
Εντοπίζουμε και στηρίζουμε όλη την έρευνα στο δίπολο “what if / would you”, το οποίο θεωρούμε αντιπροσωπεύει το δίλλημα που προκύπτει πριν την πραγμάτωση του πρώτου βήματος.
Η ερευνητική διαδρομή που θα ακολουθήσει η ομάδα Creo θα βασιστεί πάνω στο σχεδιασμό τεσσάρων εικόνων, που θα διαπραγματεύονται τέσσερις διαφορετικές πτυχές του δίπολου “what if / would you”.
- What if you didn’t have anything to say, would you still start a conversation?
- What if you were afraid, would you still take the first step?
- What if you really wanted something, would you go after it?
- What if you didn’t have any guarantees, would you still act?
Η παράσταση λοιπόν θα ασχοληθεί και θα φέρει στο φως αυτές τις τέσσερις εικόνες, απαντώντας «ναι» και στο ερώτημα που θέτουν.
Στην πρώτη ερώτηση το χορευτικό σώμα θα εξερευνήσει τρόπους έναρξης «συζήτησης» με το διπλανό του. Στην δεύτερη, οι χορευτές θα αντιμετωπίσουν το δίλλημα και την προσπάθεια σχεδιασμού μίας ομαδικής διαδρομής. Στην τρίτη ερώτηση-εικόνα, θα δοκιμάσουν τα όρια στα οποία θα πρέπει να φτάσουν, εάν δεν είναι αυτονόητη η συνεργασία του διπλανού σώματος. Τέλος στην τέταρτη και τελευταία εικόνα, θα δοκιμάσουν να ρισκάρουν την ακεραιότητά τους ακόμα και χωρίς την ύπαρξη εγγυήσεων ότι θα επιβιώσουν, θα σωθούν, θα προχωρήσουν.
Η διαδρομή
Το πιο σημαντικό κομμάτι του πρότζεκτ θα αποτελέσει η ίδια του η διαδρομή, καθώς θα έχει ως στόχο να αποτελέσει αφετηρία και σπίθα που θα ενεργοποιήσει κι άλλους καλλιτέχνες, απ’ όλους τους τομείς.
Κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της παράστασης, η ομάδα θα παρουσιάσει έναν αριθμό ανοιχτών προβών. Οι «ανοιχτές πρόβες» θα γίνονται και σε ανοιχτούς και σε κλειστούς χώρους δηλαδή και εντός ΚΣ( κανονικές συνθήκες) και εκτός ΚΣ για τα χορευτικά σώματα. Π.χ. στο στούντιο, στο πάρκο κλπ.
Ένα πρότζεκτ που η ίδια του η διαδρομή θα είναι πολλές μικρές «παραστάσεις», που θα εξαφανίζονται για να εμφανιστεί η επόμενη και έτσι αέναα θα διαδέχονται η μία την άλλη. Γιατί η κάθε ανοιχτή παρουσίαση θα είναι θνητή και μοναδική, αφού η επόμενη πρόβα θα την οδηγήσει αλλού και θα την μεταμορφώσει.
Όλη η διαδρομή θα είναι γεμάτη θνητές στιγμές, ανοιχτές στο θεατή, που καλείται να παρακολουθήσει όχι μία πρόβα στημένη, τύπου «πέρασμα», αλλά μία ανοιχτή δημιουργική κατάσταση, ένα διάλογο ανάμεσα στους συν-δημιουργούς της.
Σε αυτές τις ανοιχτές πρόβες η ομάδα θα προσκαλεί κάθε φορά καλλιτέχνες από όλα τα πεδία, μουσικούς, εικαστικούς, ζωγράφους, φωτογράφους, συγγραφείς, αρχιτέκτονες, κλπ.
Οι καλλιτέχνες θα εισπράττουν κάτι από την πρόβα, θα συν διαλέγονται με αυτή και θα αντιδρούν σε αυτή. Με άλλα λόγια, θα καλούνται να δημιουργήσουν κάτι δικό τους ή να συμπράξουν με αυτό που είδαν. Π.χ., ένας φωτογράφος μπορεί να βγάλει φωτογραφίες, ένας ζωγράφος να κάνει ένα σκίτσο ή να ολοκληρώσει ένα πίνακα στο σύνολο των προβών, ένας μουσικός να ακολουθήσει αυτοσχεδιαστικά μία πρόβα ή να χτίσει μαζί μας ένα κομμάτι.
Ο κάθε καλλιτέχνης θα μπορεί να παρακολουθήσει μία ανοιχτή πρόβα και να μοιραστεί μαζί μας το υλικό που εμπνεύστηκε από αυτό που είδε, ή από την άλλη μπορεί να παρακολουθήσει μία σειρά ανοιχτών προβών και να ολοκληρώσει παράλληλα ένα έργο του, σε σχέση με αυτό που βλέπει και του προτείνεται ή παίρνοντάς το ως αφορμή.
Όλα τα υλικά των καλλιτεχνών που θα συγκεντρωθούν από την ομάδα, αν το επιθυμούν και οι ίδιοι, θα συμμετέχουν σε μία ομαδική και πολυμορφική έκθεση στο τέλος της διαδρομής μας. Στην έκθεση θα μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει τα βήματα που πατήσαμε όλοι μαζί και να εμπνευστεί να ξεκινήσει τα δικά του.. φωτογραφίες, ζωγραφιές, μουσική, βίντεο, μακέτες, κίνηση, ποίηση, λόγος, όλα σε μία γιορτή δημιουργίας, απλωμένα και αναφλεγμένα. Η πολυμορφική αυτή έκθεση θα συμπληρωθεί με την παρουσίαση της παράστασης που θα έχει δημιουργήσει η ομάδα χορού Creo, με τα βήματα που αυτή επέλεξε να περπατήσει.
Η επαλήθευση
Κάπως έτσι το πρότζεκτ αυτό-επαληθεύεται, εφόσον αποδεικνύει πως το θάρρος και η πραγμάτωση του πρώτου βήματος, ακόμα και με μία άνευ έμπνευσης θεωρία και θέμα, γίνεται πλατφόρμα για νέες αφετηρίες, για νέα όνειρα και εξελίξεις. Επαληθεύει το θέμα του, το δίπολο “what if / would you” .
Αν δεν είχες κάτι να πεις, θα ξεκινούσες μια συζήτηση;
Αν δεν είχες κάτι να προτείνεις, θα έπραττες;
Ε, ναι.
“Don’t walk in front of me, I may not follow. Don’t walk behind me, I may not lead. Walk beside me and be my friend.” Albert Camus
Το ποίημα
Without guarantees
What if you didn’t have anything to say?
You want to reach and touch and see…closer…but you can’t and you try for the impossible in order to create the possible.
Your mouth opens but instead of words, cloth comes out and in, and sometimes skin…
What if you didn’t have anything to say…would you still try to start a conversation?
What if you didn’t have anything to propose, would you still go near someone?
What if you didn’t have any solutions, would you still act?
What if you were chased without a reason, would you run away?
What if you were violated, would you scream?
What if you were suffocated, would you struggle?
Let us discuss nothing specific…
Let us talk about love…
Ομάδα χορού CREO
Χορογραφία: Πωλίνα Κρεμαστά και η ομάδα
Χορεύουν: Άρια Μπουμπάκη
Αγγελική Δαλαγγέλη
Αλέξανδρος Λασκαράτος
Διονυσία Μπάστα
Γιάννης Σταυρόπουλος
Πωλίνα Κρεμαστά
- Μια παραγωγή της:Αστικής μη κερδοσκοπικής Ρέον
- Email: creodancecompany@gmail.com
Υ.Γ. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στα παραπάνω e-mail, γράφοντας δυο λόγια για τον εαυτό τους και δυο σκέψεις για το πρότζεκτ που τους προτείνουμε, καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας τους.
Οι ημερομηνίες και οι χώροι των συναντήσεων-προβών θα τους ανακοινωθούν σύντομα.(Μάιος)
Είναι ευπρόσδεκτοι χορευτές, ηθοποιοί, χορογράφοι, ζωγράφοι, εικαστικοί, φωτογράφοι, αρχιτέκτονες, συγγραφείς, κινηματογραφιστές, σκηνοθέτες, μουσικοί, σκηνογράφοι κά.
Η συμμετοχή είναι εθελοντική.
Περιμένουμε με χαρά να σας γνωρίσουμε, να αλληλεπιδράσουμε, να σας εμπνεύσουμε και να μας εμπνεύσετε.
- Με την υποστήριξη του Κέντρου μελέτης χορού «Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν», Χρυσάφης 34 και Δικαιάρχου, Βύρωνας, info@duncandancecenter.org
- Ευχαριστούμε πολύ τη κυρία Βούλα Μωραγέμου για την παραχώρηση της σχολής χορού «Ραλλού Μάνου» για τις πρόβες της ομάδας.
creodancecompany 